نیستی از آنِ شماست

مرگ را هدیه می‌دهید، غافل از آن که نیستی در کمین‌تان نشسته است.

ضحاک نباشید، اما این هم یس به گوش .. خواندن است

 

تنهایی دم مرگ یا تنهایی پس از مرگ

دم مرگ تنهایی و هیچ کس نمی‌تواند در آن لحظه کاری بکند، اما رسم همیشه این بوده، پس از مرگ همه بیایند، مراسمی باشد، تسلایی، خاطره‌ای از آنکه رفته، بخشش متوفی، مراسم، حجله، آگهی، خاکسپاری. دوستان و آشنایان دور و نزدیک جمع شوند و آنانی را که به متوفی نزدیک‌ترند در آغوش گیرند، گریه کنند و شبان و روزها را با هم بگذرانند تا غم اندکی کم‌رنگ شود.

حالا چه؟!

غریب‌ترین مرگ‌ها شکل می‌گیرد، آن کس که می‌میرد هم دم مرگ تنهاست و هم بعد از آن، آن کس که زاری می‌کند تنهاست و هیچ آغوشی به رویش باز نیست، هیچ مراسمی، هیچ جمعی، هیچ.

تنهایی آدمیزاد به کامل‌ترین شکل ممکن در حال وقوع است، چه در زندگی چه در مرگ

و ما چه ناتوانیم در برابر زندگی

ظریف

دریغا دریغا دریغ

جهت ثبت برای دل اندوهگین، برای ایران که ویران می‌خواهندش و آن را که بهترین است بر نمی‌تابند.

همین

تولدت مبارک

فقط  همین

شهرزاد

رفاقت

ایستاده‌ام تا عبور کنند

بدون توقف، با سرعتی کم‌تر

گرد و خاکشان بر شیشه فانوس می‌چسبد

 هر روز و هر شب

*

هم‌چون سوزنبانی در ایستگاهی متروک

مرگِ شیرین

پنج ساعت پا به پای رفیقی در شهری گشتم که بارها دیده بودمش. طراوت و سرسبزی شهر و هم‌راهی دوستِ تازه یافته حسی بی‌نظیر در دلم زنده کرد، انگار اولین باری است که قدم در این شهر گذاشته‌ام. پنج ساعت پر از شلوغیِ پیاده‌راه، سکوت و آرامشِ قهوه‌خانه، صدایِ خندهٔ کودکان، سبزی و نشاطِ پارک و ...، سر آخر ختم شد به تاکسی‌های بین‌شهری و این خیال که اگر در این جاده و بعد از این پنج ساعت بمیرم، خوش‌بخت‌ترین مُردهٔ آن لحظه خواهم بود.

رفاقت تجربهٔ ناب همین لحظه‌هایِ ساده است.

پانزدهم‌این ماه لعنتی

ظهر جمعه است و باز چون‌ هزاران سال پیش یخ زده‌ام.

تو هستی همین جا در کنارم ولی در مهی غلیظ.

تصویرمان مخدوش است از دلتنگی و آغوشت که مرا نمی‌پذیرد.

پارادوکس

تکه تکه زندگی هم‌چون پازل رژه می‌روند در ذهنم.

در یک خانه زندگی می‌کردیم، ماساژ صورت من با او بود، سرم را می‌گذاشت روی پایش و سمت چپ صورتم را ماساژ می‌داد.

عکس سیاه سفید پرسنلی‌اش در آلبوم، جزو خوش‌تیپ‌ترین اطرافیانم بود و دوری‌اش بی‌تابم می‌کرد.

شاگرد اول!!! شده بودم، جایزه‌ام این بود که یک هفته با او زندگی کنم. هر چند یک هفته تبدیل شد به دو روز، اما آن دو روز جزو خاطرات پر رنگ زندگی است.

...

سیاه‌چاله‌ای این وسط هست، رابطه‌ها سرد شد و دیگر اسمی از او نبود و نه دیداری

سلامی نبود و خداحافظی نه

یک ماه پیش برای اولین بار آمد به خانه‌ام، چند ساعتی بودند، غذایی خوردیم، بحث کردیم از هر دری و رفتند. خوش‌حال به نظر می‌رسید اما، من هم خوش‌حال بودم.

این تصویر را به عنوان آخرین تصویر در ذهنم حک می‌کنم.

من رفتن‌ها را باور ندارم.

بگذارید در ذهن من برای همیشه باشد. تصویر او برای من، همان دایجان دوری است که می‌دانم در شهری زندگی می‌کند و من نمی‌بینم‌اش، به خاطر همان سیاه‌چالهٔ میانهٔ زندگی

Quote of the life

it's not fair.

مهربانی

آخرین نفر دستکش‌اش را درآورد و هم‌زمان با گرفتن به نشانه تشکر دو انگشتی زد روی دستم.

این همان محبتی بود که نیازش داشتم، برای تو، برای خودم.

نیمه بهمن ماه تا همیشه سرد است.

هیچ

دلتنگی‌های آدمی را باد نیز ترانه‌ای نمی‌خواند

از آن رو که بادی نیست

هیچ نیست

تنهایی‌های آدمی را درمانی نیست

دردی نیست

.

.

.

کابوس

شش سال از آن نیمه شب شوم گذشت و ما هم‌چنان سبزیم.

به امید روزهای سبز به امید روزهای خوب

دوم خرداد

روزی که یاد گرفتیم می‌توان کنار هم بود و در کنار هم بودن را دوباره در خرداد ۸۸ مشق کردیم.

ممنون سید

ممنون میر