سلام می‌کند دل‌تنگی

دلم تنگ می‌شود زیاد،

گاهی دلم تنگ می‌شود، نمی‌دانم برای چه کسی یا مکانی یا چیزی،

فقط تنگ می‌شود.

تصاویر گنگی می‌آیند و نمی‌روند، هستند، جا خوش می‌کنند در این خانهء شلوغ، در دلم، در سرم و نمی‌روند.

طول می‌کشد تا دل‌تنگی بار و بندیل ببندد و عزم سفر کند، تا آن موقع باید در چاله بمانم، توان خروج از چاله را ندارم.

فقط یک روز چشم باز می‌کنم و می‌بینم دل‌تنگی بی خداحافظی رفته.

تا آن موقع که نمی‌دانم کی است، دل‌تنگ می مانم.

...

ترانزیت

دلم می خواست این گوشه از دنیا یه جوری باشه که کسی دلش نخواد از این جا بره، یا جوری بشه که اونایی که رفتن برگردن با خیال راحت، می دونم همه اونایی که می رن باید برن ولی دلیل نمی شه که من اشک نریزم یا بغض نکنم یا...‏

کلا به مثابه سالن فرودگاه می باشم که هیچ کس به فکرش نیست.‏

مرزنشین

دیر آمده و حالا شده یکی از دوستان قدیمی، انگار کن که هزار سال باشد این دوستی،‏

اصلا این که زمان را نمی‌فهمم و هیچ وقت باور نکرده‌ام شاید از سر همین چیزها باشد.‌‏

حالا دیر آمده ملالی نیست، اما به این زودی برود؟ کم تر از دو ماه دیگر؟ یعنی به عدد آدمیان، عمر ملموس این رفاقت ‌می‌شود سه ماه؟ 

انصاف نیست، هست؟؟

انصاف نیست، هیچ رقمه انصاف نیست

عقیم

سرانگشتانم زُق زُق می‌کنند، کسی ساز می‌زند،‏  من نیستم اما

 سرم پر از تصویر است، آسمانی با لکه‌های پنبه‌ای ابری و ستاره‌هایی که از آن لابه‌لا سوسو می زنند،‏ تصویر نمی‌شوند اما

صداهایی در من می‌روند و می‌آیند، ‏آواز نمی‌شوند اما

.

.

.

سرو

شاخه‌هایم گیر می‌کنند

ابرها که از بالای سرم رد می‌شوند،‌‏

تکه‌ای شان جا می‌ماند

در سرشاخه‌هایم

رودهای جاری

قطراتی آب به یادگار می‌گذارند 

برای همیشه

کسانی که گاهی 

به تنه پیر و خسته‌ام

تکیه می‌کنند

مویی، نخی از لباس‌شان

یا خطی به یادگار

به جا می‌گذارند

آن‌ها می‌روند

و سرو

می‌ماند با تکه‌هایی از خاطرات

گاهی دلم می‌خواهد

ریشه نداشتم

یا دست کم می‌شد

گاهی قدم برداشت

بی‌هراس از جا ماندن چیزی

درختان محکوم‌اند

به ماندن

و

حمل همیشگی خاطرات