هیچ

دلتنگی‌های آدمی را باد نیز ترانه‌ای نمی‌خواند

از آن رو که بادی نیست

هیچ نیست

تنهایی‌های آدمی را درمانی نیست

دردی نیست

.

.

.

کابوس

شش سال از آن نیمه شب شوم گذشت و ما هم‌چنان سبزیم.

به امید روزهای سبز به امید روزهای خوب

دوم خرداد

روزی که یاد گرفتیم می‌توان کنار هم بود و در کنار هم بودن را دوباره در خرداد ۸۸ مشق کردیم.

ممنون سید

ممنون میر

چه کسی هم‌وطن است؟

ترک که باشی خری، لر که باشی تازه با ترک‌ها مقایسه می‌شوی، شمالی اگر باشی بی‌غیرتی، و بلوچ اگر باشی جز 

قاچاقچی مگر می‌توانی چیز دیگری باشی

!

دردناک‌ترین اما کرد بودن است، کرد اگر باشی محکوم به اعدام خواهی بود، مگر آن‌که خلافش ثابت شود، کرد بودن جرم است، ترک که باشی مسخره ات می‌کنیم اما به موقع پز دانش و ورزش و ثروتت را می‌دهیم و با باقی هم به همین شکل رفتار می‌کنیم، اما کرد که باشی ، آه اگر که کرد باشی

نیازی به ادامه این روایت نیست، من یک کردم

هیچ

گاهی هم نمی‌دانی از چه می‌خواهی بنویسی!

از بنگاه معاملات مسکن سر کوچه پایینی که در حقیقت بنگاه ته‌سیگار جوب رو به روست یا شهرداری که به اسم زیباسازی شهری همه جوب‌های شهر  را آسفالت می‌کند و پای درختان سیمان می‌ریزد یا از این تنهایی عظیمی که دلت از آن گرفته یا دوستانی که هستند و نیستند یا نیستند و هستند؟؟

هر چه هست حرف بسیار است و در کلام نگنجد.

شاید ما را همین چاله بس

شاید هیچ

شاید هیـــــــچ

سبز

۲۵ بهمن لابه‌لای وسایلم یک مچ‌بند سبز نو پیدا می‌کنم. مچ‌بند قدیمی‌ام را با نو عوض می‌کنم.

و الان Rosewater دیده و اشک می‌ریزم

...