بی مسئولیت

به این فکر می کنم که می شه یه ماشین خوب داشت که توی برف و سرما گیر نکنه و اونوقت کلش رو تا خرخره پر نون کرد؟ نون برای کسایی که توی این سرمای سگ کش که گاز ندارن و نون هم نیست یا اگه هست خیلی گرونه
به این فکر می کنم که گیرم اون ماشین خوب باشه، چن نفر رو می شه این جوری نجات داد؟ به این می گن هوش جزیی؟ این که وقتی دولت عدالت محور از ریز بار هر مسئولیتی طفره می ره و همه چی رو به سیاست ربط می ده، یه نفر یا چند تک نفر جند نفرو می تونن نجات بدن؟
یاد بم می افتم. توی اون روزهای زلزله وقتی یکی از بارهامون شیر خشک و پوشک و کلا چیزای مربوط به نوزادها بود. دو تا دکتر توی هواپیما بودن که توی بیمارستان نوزادها کار می کردن وقتی فهمیدن بار من شیر خشکه گفتن که توی بیمارستان ما اصلا شیر خشک نیست و کسی یه چنین باری نیاورده. تعجب کردم و بهشون قول دادم که واسه اونا هم ببرم ولی وقتی توی فرودگاه داشتم بارها رو تحویل می گرفتم و دیدم دو تا بسته شیر کمه و عجیب این که توی چرخ اون دکترها بود، ناراحت شدم. شیرها رو ازشون پس گرفتم و اونا شرمنده گفتن: فکر کردیم شاید نیارین
این وسط زدم به صحرای کربلا
ولی همون چن بسته هم توی اون بیابون نعمتی بود. حالا اگه کسی ماشین خوبی داره. بسم اله. من پایه ام.