نوشتن

هزار روز است که ننوشته ام, هزاران شب, هزاران روز, قلم تنگی می کند, ذهن اما خالی است از هر کلمه ای. نوشتن به خودی خود هیچ ندارد, نوشتن را بستری لازم است و توصیف چیز دیگری. نوشتن وسیله است, به هر شکل نوشتن که نگاه می کنم, هیچ استقلالی در آن نمی یابم, می نویسی تا گزارشی فنی, مهندسی,... داده باشی, می نویسی تا خبری را برسانی, می نویسی تا بگویی از اتفاقی که افتاده یا خواهد افتاد یا تخیلی بیش نیست. اما از خود نوشتن نمی توان نوشت. نمی توان نوشته ای خالص داشت بدونِ باری از حالتی, واقعه ای, خبری... و من می خواهم, نه نمی خواهم, هیچ نمی خواهم

باری بماند برای قصه ای دیگر...