بعد از جنگ یا پراکنده گویی

کتاب ها و فیلم های زیادی به مشکلات بعد از جنگ اشاره کردن و می کنن. یکی از این فیلم ها که اتفاقا من جدیدا دیدم همین Gate of flesh ئه.

ژاپن بعد از جنگ جایی یه برای کشتن یا کشته شدن. دزدی, فحشا, قتل ... فقط برای این که زنده بمونی و باز بخوری و زنده بمونی تا کسی تو رو بکشه.

فحشا بیداد می کنه, تمام دخترایی که قبل از جنگ آدم های سالمی بودن, برای زنده موندن به فروختن خودشون روی آوردن و حتی به هم دیگه هم رحم نمی کنن. اینها فقط تصاویر کوچکی از بدبختی های بعد از جنگ ئه.

مثل این که کسی جنگ رو جدی نمی گیره. کسی باور نمی کنه شاید جنگی در کار باشه. اورانیومی که غنی کردن حتی به درد راه انداختن نصفه نیمهء یه نیروگاه هم نمی خوره, اما همچین توو بوق و کرنا می کنن که ما مردم ساده لوح فکر می کنیم, تمام مشکلاتمون حل شده!

به این فکر می کنم که حتی یه جنگ خیلی کوتاه و مقطعی راه بندازن(مثلا یکی دو تا نیروگاه بزنن) چه اتفاقی توی این مملکت می افته, چه برادر کشی هایی, کرد و بلوچ و خوزستانی و ترک لابد می خوان اعلام استقلال کنن. تسویه حساب های شخصی و ...

از جلوی مدرسه ها که رد می شم, حالم بد می شه, فکر می کنم چرا آموزش و پرورش توی جشن ملی هسته ای بار بزرگی به دوش داره؟ خودم جواب می دم: بچه ها پر از انرژی ان, چه چیزی بهتر از فریاد این بچه ها برای نشون دادن اقتدار؟! چه کاری بهتر از استفاده از صدای این بچه ها که گوش خودشون رو هم کر می کنه.

پراکنده می گم, اما می گم, به نسلی فکر می کنم که همه شون ایرادهای اساسی مادرزادی خواهند داشت. ایرادهای ناشی از امواج هسته ای. به نسلی فکر می کنم که انرژی هسته ای حق مسلم شونه ولی در جهت منفی, در جهت از بین بردن اون نسل.

نمی دونم کسی به این موضوع دقت کرده یا نه: دقت کردین چقدر مرگ و میر نوزادها زیاد شده؟ نوزادانی که ناقص به دنیا می یان. نارسایی های مختلف دارن, مرده به دنیا می یان یا خیلی زود می میرن, این عجیب نیست؟

کسی می دونه؟ چه رقمی برای غنی سازی خرج شده؟ برای هزینه کردن این رقم, راه های بهتری وجود نداشت؟

به بم فکر می کنم, قشم, و لرستان, به کسایی که هنوز به آرزوی داشتن یه خونهء کوچک نرسیدن.

جنگ کثیفه و از اون کثیف تر بشری که رویایی جنگ داره

....