نقاشی ها را می بینم و به این فکر می کنم که واقعا اگر هر کسی که پا به این دنیا می گذارد ابتدا به ساکن پاک است و هیچ اهریمنی در دلش راه ندارد, مسئول کارهای بعدی او چه کسی است؟ جامعه؟ خودش؟ اطرافیانش؟ تربیت یا هر چیز دیگری از این قبیل؟ نقاشی های دل آرا از طیفی شاد و پر از رنگ شروع می شوند(قبل از زندان) و به تاریکی مطلق می انجامند.
چه کسی گناه کار است و چه گونه باید تقاص پس دهد؟
پ.ن: همه می دانند یا حداقل کسانی که مرا می شناسند می دانند که من با اعدام مخالفم, اما با روانکاوی نه! به نظر من قانون اشکالات فراوانی دارد و کسی در پی اصلاحش نیست؛ اگر می گویید کسی که زیر 18 سال سن دارد نباید اعدام شود و صبر می کنید تا بزرگ شود تا تقاص کاری را که در کودکی! انجام داده پس دهد یعنی چه؟ اگر کودک است و قانون گناهکارش نمی داند که پس این صبر کردن یعنی چه؟ یا اگر حرف او را در کودکی قبول دارید پس چرا وقتی به سن قانونی می رسد حرف هایش را نمی پذیرید؟ هر چند که به این هم باور دارم که سیستم باید بتواند طوری افراد خاطی را تنبیه!! کند که به اصطلاح به افراد خوب در آن سیستم تبدیل شوند.
(راستش من همیشه با توضیح دادن افکارم مشکل دارم
4 comments:
سلام
از لطف بی‌منتی که داشتید ممنونم
خط آخر این مرقومه هم یک پرانتز کم دارد
عرض کردیم که خیال برتان ندارد ما لالیم
نقاشیا رو هفته پیش دیدم و شدیدا روم اثر گذاشت و بد جوری ذهنمو مشغول کرد... دو سه روزی واقعا حالم بد بود... علاوه بر چيزایی که گفتی داشتم به اين موضوع فکر می کردم که چون اين آدم زن ناصر محمدخانی يا مادر شوهر خودشو نکشته (هر چند که اين دو مورد هم بيشتر قربانی بودند تا قاتل) معنیش اينه که نبايد قضيش مورد توجه افکار عمومی قرار بگيره؟ حتا توی وبلاگها هم خبری ازش نبود...پ
توضیح فکرها، واژه های بی ظرفیت، رسانه های نارسانا... دلیل مزخرفی این کامنت، همین است
Thank you for writing about delara.
Post a Comment