بی‌چاری

امروز

لبانم رنگ گرفته بود

زیبا شده بودم

ردی از خود به جای گذاشتی

و باز

گم شدم در تباهی

کاش

کاش دست از سر من برمی‌داشتی

کاش 

درست در همین لحظه‌ها که سعی می‌کنم با زندگی بسازم و حالم بهتر باشد،‌‏

ردپایی بر جا می‌گذاری، حتی اگر غیرمستقیم

کاش

**

اما تو هستی و خواهی بود پررنگ برای همیشه

کاش فراموشت می‌کردم

شرحه شرحه

آدم‌ها (یک)

شاید اگر به ذهنش می‌رسید، که می‌تواند داستان بنویسد، داستان‌هایش با افسانه‌های آمریکای لاتین برابری می‌کرد.‏

نیم ساعت می‌خوابید و چهار ساعت طول می‌کشید تا خوابش را برایمان تعریف کند، اتفاق های هم‌زمان با زاویه دیدهای متفاوت.‏

تکیه کلامش هم این بود: به یک چشمم فلان جا بودیم و به چشم دیگرم داشتیم بیسار جا چه کار می‌کردیم و در چشم دیگرم...‏ این که در خواب چند چشم داشت بماند.‏

قوی بود و قدبلند، با چشمانی نافذ، از بین خواهرهای مادرم، فقط همین یکی دوست داشتنی بود و ساده و پر مهر

وقتی برای همیشه رفت سنی نداشت.‏

ادامه دارد

سلام می‌کند دل‌تنگی

دلم تنگ می‌شود زیاد،

گاهی دلم تنگ می‌شود، نمی‌دانم برای چه کسی یا مکانی یا چیزی،

فقط تنگ می‌شود.

تصاویر گنگی می‌آیند و نمی‌روند، هستند، جا خوش می‌کنند در این خانهء شلوغ، در دلم، در سرم و نمی‌روند.

طول می‌کشد تا دل‌تنگی بار و بندیل ببندد و عزم سفر کند، تا آن موقع باید در چاله بمانم، توان خروج از چاله را ندارم.

فقط یک روز چشم باز می‌کنم و می‌بینم دل‌تنگی بی خداحافظی رفته.

تا آن موقع که نمی‌دانم کی است، دل‌تنگ می مانم.

...

ترانزیت

دلم می خواست این گوشه از دنیا یه جوری باشه که کسی دلش نخواد از این جا بره، یا جوری بشه که اونایی که رفتن برگردن با خیال راحت، می دونم همه اونایی که می رن باید برن ولی دلیل نمی شه که من اشک نریزم یا بغض نکنم یا...‏

کلا به مثابه سالن فرودگاه می باشم که هیچ کس به فکرش نیست.‏

مرزنشین

دیر آمده و حالا شده یکی از دوستان قدیمی، انگار کن که هزار سال باشد این دوستی،‏

اصلا این که زمان را نمی‌فهمم و هیچ وقت باور نکرده‌ام شاید از سر همین چیزها باشد.‌‏

حالا دیر آمده ملالی نیست، اما به این زودی برود؟ کم تر از دو ماه دیگر؟ یعنی به عدد آدمیان، عمر ملموس این رفاقت ‌می‌شود سه ماه؟ 

انصاف نیست، هست؟؟

انصاف نیست، هیچ رقمه انصاف نیست

عقیم

سرانگشتانم زُق زُق می‌کنند، کسی ساز می‌زند،‏  من نیستم اما

 سرم پر از تصویر است، آسمانی با لکه‌های پنبه‌ای ابری و ستاره‌هایی که از آن لابه‌لا سوسو می زنند،‏ تصویر نمی‌شوند اما

صداهایی در من می‌روند و می‌آیند، ‏آواز نمی‌شوند اما

.

.

.

سرو

شاخه‌هایم گیر می‌کنند

ابرها که از بالای سرم رد می‌شوند،‌‏

تکه‌ای شان جا می‌ماند

در سرشاخه‌هایم

رودهای جاری

قطراتی آب به یادگار می‌گذارند 

برای همیشه

کسانی که گاهی 

به تنه پیر و خسته‌ام

تکیه می‌کنند

مویی، نخی از لباس‌شان

یا خطی به یادگار

به جا می‌گذارند

آن‌ها می‌روند

و سرو

می‌ماند با تکه‌هایی از خاطرات

گاهی دلم می‌خواهد

ریشه نداشتم

یا دست کم می‌شد

گاهی قدم برداشت

بی‌هراس از جا ماندن چیزی

درختان محکوم‌اند

به ماندن

و

حمل همیشگی خاطرات

Fake or Real

گاهی فکر می‌کنی ، نمی‌شد زندگی، معمولی باشد برای تو هم چون بقیه؟

گم‌شده در خود

آن‌قدر در این مدت کوتاه با شخصیت‌های متفاوتی رو‌به‌رو شده‌ام که دیگر نمی‌دانم کدام شهرزاد است و کدام تحت شرایط خود را به شهرزاد تحمیل کرده‌اند.

شهرزادی را که الان هست، خودم هم نمی‌شناسم، آی آن‌که می‌دانی بیا و بگو من کیستم؟ کدام‌ام؟ کدامین باید باشم؟

شهرزاد کجایی؟؟

قسم به شاهزاده خیال

به راه‌های رفته فکر می‌کنم

به راه‌های نرفته

به کسانی که باید همان سال‌های دور می‌شناختم‌شان

به کسانی که باید هیچ‌گاه نمی‌شناختم‌

به خیال‌های جاودانه‌ای که در من مرد

به راه‌های نرفته که در من پوسید

به عشق‌های بی‌فرجام

به تسخیرهای بی سرانجام

به رنجی که همیشه با من است

به فهمی که همیشه با توست

به شهرزاد که هیچ‌گاه نشناختمش

زمرد...

ما باید تا صبح می ماندیم و آتش روشن می کردیم، زار می زدیم تا صبح.

ما باید همان جا نگهش می داشتیم و او را که شاید عاشق طبیعت بود، در آغوش طبیعت به خاک می سپردیم...

باید ساز می داشتیم و تا صبح ساز می زدیم و دور نگین زمردمان می چرخیدیم و زار می زدیم.

باید از شهر دور می شدیم، از این تمدن بی در و پیکر و این چرخ دنده آهنین که احساسات آدمی را خرد می کند.

ما باید در علم کوه می ماندیم برای همیشه

....

سبب

دی شب پر از کینه گذشت، پر از یادآوری، پر از خاطرات گذشته و آزارهای آینده

فکر می کردم تمام شده این حساسیت

خاطراتت را بردار و برو، در خواب هایم نیا، آزار بس نیست؟

زمرد4

هیچ کدام از ما از خوردن آن قارچ های سفید و صدفی مسموم نشدیم.

ما به مسموم شدن نرسیدیم.

روحمان و زمرد در علم کوه جا ماند

...

عدد بده

حدود دو سال و نیم پیش مترسک دربار حرفی زد، همه خندیدند!!

حالا دربار حرف می‌زند.

150 میلیون که نه 200 میلیون جا داریم.

(چند روز پیش خسرو معتضد در برنامه‌ای رادیویی که راجع به تاریخ و نفت و جمعیت و این ها بود حرف می‌زد. جایی از حرف هایش راجع به جمعیت ایران در دوره‌های مختلف حرف زد و به این جا رسید که هیچ وقت جمعیت ایران انقدر زیاد نبوده(حتی زمانی که وسعت‌اش بسیار بیش از حال بوده. سریع حرفش را جمع کرد مجری و داستان دیگری را پیش کشید) یکی از جمله های جالبش این بود که می گفت: بعضی ها می گویند ایران در زمان کوروش 140 میلیون جمعیت داشته!! معتضد می گفت با بررسی هایی که کردیم و تاریخ و فلان و بهمان، جمعیت ایران در آن زمان و با آن گستره جغرافیای حدود 12 میلیون بوده( زمانی که کل جمعیت دنیا حدود 300میلیون بوده- این عدد درست یادم نیست-) حالا چه اصراری است که به 200 میلیون برسیم؟؟ که حرفش نیمه تمام ماند و رفتند سراغ بحث بعدی...

زمرد3

امشب فهمیدم که داستان زمرد و من باید فقط از داشته های من از این آدم نوشته شود. دوستان دیگر نقشی در این داستان ندارند. خاطراتشان آینه این 24 ساعت را خش می اندازد. زمرد 24 ساعت دوست من بود و اسم داستان ما "24 ساعت سفر به انتهای شب" خواهد بود.

زمرد2

زمرد نام شخصیتی است که از 4 مرداد وارد داستان های من شده. هنوز نمی شناسمش و دیگر نیست که بتوانم از خودش، خودش را بشناسم، باید بیش تر بروم سراغ دوستانش. شاید آنها رابطه من و زمرد را کشف کنند و به من نشانش دهند. چیزهای کوچکی هست البته که در قصه خواهند آمد. چیزهایی که بین من و زمرد بوده فقط و دیگران فقط شاهدش بودند.

زمرد

اگر روزی نویسنده شوم، یکی از داستان هایم با این جمله شروع خواهد شد:

پرسیدید می شناختمش؟

بله، می شناختم! برای 24 ساعت دوستم بود، 8 ساعت از آن بر سر جنازه اش گذشت.

25 خرداد

بلوار کشاورز تصویر دیگری داشت آن روز. این جا تلخ ترین اعتراف زندگی ام را خواهم کرد.

آن روز من در میان شما نبودم، در میان آن سیل جماعت امام حسین آزادی. در میان آن همه آدم خوش حال که دل بسته بودند به هم، کنار هم راه می رفتند و مشق سکوت می کردند، میان آنها که به آزادی رسیدند و بعد فاجعه را دیدند.

آن روز من در بلوار کشاورز بودم، با کسانی که می خواستیم به آزادی برویم و کسانی که رودرویمان راه را بسته بودند، آن روز شاهد خشونتی بودم از نزدیک که بر سر مردمان عادی می بارید، قبل از خشونت غروب آزادی. آن روز کتک زدن و دستگیر کردن جوانان از همان ساعت 5 در بلوار شروع شده بود، ساعتی که سیل شما خوش حال در خیابان آزادی حماسه می آفریدید و ناباورانه هم دیگر را باور می کردید.

آن روز در میان شما نبودم. 

افسوس

امامزاده صالح!‏

حالم به‌هم می‌خورد از دروغ هایی که تحویل خودت می‌دهی

لعنت به ذهنی که تصویر می کند همه را و خاموش نمی شود برای یک لحظه حتی

شاید برای تو آسان تر بود این کندن، چرا که هیچ ردی از من در خانهء تو نیست،

هیچ وقت در اتاقت ننشسته بوده ام گوشه ای برای خودم، هیچ وقت با شاخه ای گل از در خانه ات نیامده ام داخل، کلیدی در جیبم نبوده که کلید خانهء تو باشد، خانه ای که در آن زندگی کرده ای و می کنی، 

مسواکم در جا مسواکی تان نبوده و لباس هایم در کمد اتاق، هیچ پتویی در آن خانه بوی نداشته مرا نمی دهد،

روی هیچ کدام از مبل های خانه تان که تا به حال نیامده ام، ننشسته ام، غذا نخورده ام، حرف نزده ام، به دیوار اتاقت هیچ لکه ای از من نیست، هیچ تابلویی، کوزه ای، مادر سرخپوستی، پاکت کتابی، هیچ ردی از من نیست در آن خانه

حتی رو به روی آینه دست شویی!

.

.

.

.

یادم باشد کسی را به خانه ام راه ندهم، کسی که بخواهد چون تو باشد برای من

خود کرده را تدبیر نیست

خاک را ذره ذره رویش ریختند، مشت، مشت، آن زیر خوابیده بود و دیگر نبود.

تولدت مبارک

someone like me

You don’t know me

You don’t have anything I want, not anymore

You know why, no reason

I know who I was, that guy who left him behind, you know why, just I thought that he deserves someone better than me, I thought he deserves someone who look after him, either for I thought he deserves someone like you!

So I don’t know, I was hoping you could tell me

When you find one person that connected to the world, you become someone different, someone better.

When that person taken from you, what you become then?

اسارت در رهایی

بند ناف را که پاره می کنند، هشدارت می دهند که تمام شد همه چیز

....

برگرد

ابر سفید کوچولو، گم شده در میان ابرهای سیاه
گریزی نیست از این حجم تباهی، جز آن که تا دیر نشده، چشمانش را بگشاید و راه آسمان آبی در پیش گیرد

مرگ در می زند

به تعبیری درست بود نگاه ات به اتمام راه، از این که چونان پدر جوانمرگ خواهی شد.

جوانمرگ شدی به همان سن و سال، اما به دست خویش، به زیر خاک نرفتی، لیک آلوده شدی به دنیایی که خود را از آن نمی دانستی.

آلوده به چیزی که خود را بی نیاز از آن می دانستی و آن را حقیر.

کاش زنده شوی دوباره، چنان که بودی.

اردی بهشتی

شاید به افسانه بماند، چون افسانه های دور، این که چنین در تو غرقه ام و نمی بینی. این که اضطراب هایت اضطراب من است، خوش ات، خوشی ام و نگرانی هایت نگرانی های من.

این که وقتی در این شهر نفرین شده نفس نمی کشی، قلبم تنگی می کند و نفسم می گیرد.

چنین یگانه نبوده ام با کسی،چنین یگانه نخواهم شد.

تو فقط برگرد

زمین زنده می شود و من به یاد تو، می پوسم زیر زمین

سبب

همه جهانم

ز من نهانم

کجای دنیا

رَوی ندانم

خشانت

تابستان تکلیفش از همان ابتدا روشن است، داغ است، می سوزاند، به سادگی می گوید که گرم خواهد بود، می گوید مراقب خودت باش، اگر نزدیک شوی، شاید بسوزی.

بهار اما درِ باغ سبز نشان می دهد، می گوید بیا به آغوشم ببین چه مطبوع ام من! درخاتن بیدار می شوند و در آرزوی آغوشِ بهار جوانه می زنند، شکوفه می کنند، گل می دهند و به ناگاه بهار وحشی می شود، عنان از کف می دهد و به ضربه ای هولناک تمام برگ های تازه را از شاخه جدا می کند، گل ها را سر می زند، شکوفه ها را ناکار می کند و بعد آرام می نشیند به تماشا، انگار که وحشی نبوده هیچ وقت!!

تمام لاله ها را تگرگ بهاری امروز سر بریده بود، برگ ها را جوان مرگ کرده بود  و یاس ها سنگفرش خیابان شده بودند.

بهار وحشی است، پر از خشونت

....

شعف هم به دروغ نام من است

دی روز نامه را داد دستم، آقای کافه چی همیشگی که دو سال است به کافه شان سر نزده ام و یکی از بچه هایی که همیشه در آن کافه می دیدم، برایم چند خطی نوشته بودند، داده بودند دستش که برساند به من.

در من کسی به اشتباه زندگی می کند، شخصیتی تقلبی که دیگران را فریب می دهد. کسی که دوست داشتنی است و دیگران دلتنگش می شوند.

من اما او نیستم.

دوستیدن

عزیزی یک بار حرف قشنگی زد:

"دوست داشتن وقتی درست است که تو کسی را همان گونه که هست دوست داشته باشی، نه آن که مدام ایراد بگیری و بگویی من قلانی را این طور اگر باشد، دوست دارم، یا فلانی دوست داشتنی است اگر...."

دوستیدن قالب نیست، اگر کسی را دوست می داریم با همه کم و کسری هاش دوست بداریم، نه که خط کش بگذاریم و قالب، وگرنه که برویم کسی را پیدا کنیم که اندازه قالب ما باشد و او را دوست بداریم.

تحقیری که در چنین دوستی هست، در دشمنی و بی تفاوتی نیست.

دوباره می نویسم؟

دوستی ها هستند، کم رنگ نمی شوند حتی با دوری ها، دوستی را وقتی احساس می کنی که دستی دستت را محکم می فشارد و نگاهی از آینده ای گذشته خبر می دهد، نگاهی پر از مهربانی.‏
این ها را نمی خواستم بنویسم، وقتی تصمیم به باز کردن دوباره این صفحه کردم، چیز دیگری در ذهنم بود، اما به لحظه ای دود شد، تمام آن چه می خواستم بنویسم، مهم نیست اما، مهم نوشتن است، مهم بودن در میان کسانی است که برای لحظاتی تو را دور می کنند از واقعیت های آزاردهنده اطرافت، مهم چیزی است که تو را وصل می کند به تمامی آن چه که داشته ای و حواست نبوده به تمام داشته هایت، حتی همین حالا که می نویسی، حواست نیست؛ ولی شاید با نوشتن دوباره و دوباره به یاد بیاوری و تلاشت را بکنی برای به دست آوردن تمام آن چه داشته ای و قدرش را ندانسته ای، پروانه کوچک دوستی یا فراموشم نن آن یکی دیگر، همه از آنِ توست.‏
پایان ندارد
....

همزاد؟

زن روزهای ابری انگار که من است، هر بار که می نویسد، هر روزی که باشد، انگار کن که لحظه های مرا نوشته. تلخی ها، خاطرات و احساس مرا.‏
اگر همزاد نیستیم، این همه تشابه از کجاست؟