آشفته

ذهنم درگیر است و آشفته . نمی توانم ذهنیات م را مرتب کنم . پاره پاره هایش به این شرح است:
تلویزیون جمهوری اسلامی همیشه تصاویر خشنی از پلیس آمریکا در برخورد با بدبخت بیچاره های! آمریکایی پخش می کرد و خشونت پلیس را متهم می کرد.
تلویزیون جمهوری اسلامی تصاویری از پلیس فداکار ایران پخش می کند که اراذل و اوباش را کتک می زنند و مقتدرانه می خواهند تا آخرین نفر اراذل را جمع نکرده اند کوتاه نیایند.
حالم بد می شود. این ها که چهره های خود را پوشانده اند بیش تر به اراذل می مانند تال آن ها که کتک خورده اند. اشتباه نکنم من از آن ها دفاع نمی کنم ولی نمی توانم به خودم یا هیچ کس دیگری حق بدهم که از این حرکت خوش حال باشد. حرف همیشگی ام این است. چه چیزی، اتفاقی، تربیتی، اجتماعی، فقر یا ثروتی، این ها را به این جایی که الان هستند رسانده؟ خفاش شب را اعدام کردند چه شد؟ عنکبوت و عقرب و سوسک و هزار قاتل دیگر از آستین همین جامعهء اسلامی بیرون آمد. در جامعه ای که خشونت قانونی شود چه اتفاقی خواهد افتاد؟
جواب قداره کشی، قداره کشی است؟؟