شهرزاد

بيدار که شد دست هايش نبودند, جای دست هايش دو شمع گريان بود. دو شمع روشن, دو شمع سفيد روشن.
چشم هايش حالا تيک تاک ساعتی بود که انتظار می کشيد رسيدن را, بودن را, آدم بودن را