شهرزاد

چون سايه رهايم کرديد
در پيچ کوچه ای تاريک
تو که دريايم خواندی
و او که خواند مرا
به نام خويش
حال
با اين رد کشيده
بر بخار پنجره چه کنم؟
اين خطوط منقش بر ديوار
اين اشک
اين آسمان