شهرزاد

وبلاگ ها را می خوانم, دسته بندی می کنم. گاهی بعضی از آدم ها را به آدرس هايم اضافه می کنم. اما نشانی از فهرست کل بلاگ ها در بلاگ خودم نيست. اين شايد به نظر برساند که من آن قدر مغرور هستم که نخواهم نام ديگری را اين کنار بگذارم. راستش اهميت نمی دهم که چه فکری می کنيد ولی می خواهم بدانيد که از روی غرور نيست که نمی خواهم نام همه در اين گوشه باشد.اگر همه اين جا باشند, آن وقت دل تنگ می شوم. چرا؟ چون کسانی را که دوست دارم با کسانی را که دوست ندارم و کسانی را که اصلا نسبتی باهاشان ندارم گذاشته ام داخل يک پنجره و هر روز و هر شب به من نگاه می کنند و من هر کس که اين صفحه را باز می کند به مهمانی کسانی می برم که خيلی ها را نمی شناسم و زورکی می خواهم بچپانمشان توی يک اتاق. خوب نمی شود. مگر می شود؟ شما بگوييد کدام يکی تان حاضريد با اين همه آدم و غير آدم زير يک سقف روزی را شب و شبی را روز کنيد!. اين است که آن هايی را که دوست دارم برايشان سه اتاق در نظر گرفته ام در خانهء-کامپيوتر- خودم و هر کدام بنا به مکانی که دارد در يکی از اين سه اتاق هستند. بقيه را هم هفته ای يک بار سری بهشان می زنم, در اتاق های تنگ خانهء ديگران تا اگر کسی دور از چشم من آن پشت ها قايم شده ولی با من آشناست, را پيدا کنم و دوباره به مهمانی يکی از اين اتاق ها دعوت کنم.
شرمنده. اخلاق سگی من همه جا پيداست.!