شهرزاد

يکی از موارد جالب توجه در وبلاگ ها ناميرايی است. نمی دانم به اين مسئله دقت کردين يا نه؟ مثل قانون ماده و انرژی می مونه. سياوش, خروس و ... همه هستن حتی اگه فقط اسمشون باشه! مثلا يه نکتهء بامزهء ديگه اين اسم های مختلف وبلاگ منه. وقتی يه کم اين ور اون ور رو خوب نيگا می کنم می بينم از اولين عنوان که "پراکنده های يک گم شده در خاک" بود تا اين آخريش همه هنوز هستن توی وبلاگ های مختلف و لينک های متفاوت!
عجب دنيايی است؟ بعد اون موقع, خيلی ها می خوان که آدم ها همه چی رو فراموش کنن. من که باورم نمی شه کسی همه چی رو بتونه فراموش کنه. حتی اگر خودمون رو به فراموشی بزنيم فقط يه کم يه حسی رو که نمی دونم اسمش چيه توی خودمون راضی نگه داشتيم تازه اگه بتونيم ادای فراموشی رو در بياريم. کم رنگ شدن با نبودن خيلی فاصله داره و وقتی چيزی توليد شد. چيزی به وجود اومد هيچ وقت قابل برگشت و حذف نيست. اين يادمون نره.
دلم هوار تا شمع می خواد.
با هوار تا ....